Herfstvakantie in Benasque — Part 1: onderweg met de kinderen
Benasque. Een klein bergdorpje in de Spaanse Pyreneeën, en tegelijk de toegangspoort tot het natuurpark Posets-Maladeta. De iconische Aneto torent er boven alles uit — een magneet voor bergliefhebbers. Het was precies die naam die ons deed dromen en uiteindelijk deed vertrekken.
Benasque is een ideale uitvalsbasis om te wandelen in de Pyreneeën en te hiken met kinderen, midden in een ruige maar toegankelijke bergomgeving.
Het plan was eenvoudig. Mijn vriendin moest voor haar werk naar Barcelona, de kinderen waren thuis en ik had genoeg overuren verzameld om nog eens een week de bergen in te trekken. Dus vertrokken we met z’n drieën richting Benasque in Spanje voor een paar wandeldagen, gevolgd door Barcelona. Een compacte roadtrip, maar met veel vrijheid.
Van Elewijt naar de Spaanse Pyreneeën
We vertrekken ’s avonds vanuit Elewijt. Het is een lange rit richting Spanje, dus we doen het rustig. We rijden tot de vermoeidheid toeslaat, zoeken een stille plek, parkeren de camionette en kruipen gezellig samen in bed.
Maar voor dat alles doen we nog eens zot en rijden we langs de Arc de Triomphe en de Eiffeltoren.
De volgende ochtend rijden we verder. Tegen de vooravond komen we aan in Benasque. Een prachtig, sfeervol dorp in de Benasque-vallei, omringd door hoge toppen. We installeren ons op Camping Aneto — een plek die meteen goed voelt.
De herfst brengt hier iets extra’s: stilte, zachtheid, ruimte. Je voelt meteen dat je juist zit.
Dag 1 — wandelen vanuit Benasque naar Refugio de La Renclusa
Vandaag trekken we het natuurgebied in. In de zomer zou het hier waarschijnlijk druk zijn, maar nu — midden in de herfstvakantie — voelt het alsof de vallei alleen van ons is.
Onze bestemming is Refugio de La Renclusa, een grote berghut aan de voet van de Aneto. Twee enorme slaapzalen, maar vandaag bijna leeg. Op één of twee koppels na hebben we de hele plek voor ons. Dat alleen al maakt het bijzonder.
Omdat we vroeg aankomen, laten we de rugzakken achter en trekken we nog een vallei verder in. Het pad slingert omhoog, het uitzicht wordt ruwer en wilder. We klimmen tot zo’n 2500 meter. De top op 2700 meter is zichtbaar, maar na een lange dag is het mooi geweest. Het licht is zacht, de kinderen zijn content, de benen klaar voor rust.
We keren terug naar de hut. Mooie start.
Dag 2 — sneeuw en onze eigen ‘KoLoBi-piek’
Vandaag maken we ons op voor een ambitieuzere tocht: een poging richting Tuc de Alba, een pittige 3000-er in het Aneto-massief.
Het weer zit mee. De vallei opent zich opnieuw in al haar schoonheid. We stijgen gestaag en vanaf 2500 meter komen we in zachte sneeuw terecht. De kinderen vinden het schitterend — een extra laagje avontuur.
Maar op 2800 meter krijgt mijn jongste koude voeten. Tijd om te stoppen.
We maken er een warm moment van: schoenen uit, jassen rond de voeten, een theetje erbij. En daar, op dat punt, dopen we deze plek tot onze eigen top: de KoLoBi-piek. Een perfect eindpunt.
Op de terugweg, een half uur voor de hut, komen we opnieuw in die open vallei met het riviertje. De kinderen worden overvallen door een golf van speelsheid. En plots spelen we… verstoppertje.
Thuis zouden ze daar zogezegd te oud voor zijn. Hier kan alles. En ja, ik doe vanzelfsprekend mee.
Terug bij Refugio de La Renclusa wachten twee onverwachte hoogtepunten:
de lekkerste omelet ooit,
én een verzameling katten en een enthousiast huttenhondje dat meteen vriendjes wordt met de dochters.
De perfecte afsluiter van dag twee.
Dag 3 — ijsberen op 2000 meter
Voor we richting Barcelona rijden, gaan we nog één keer terug naar dat riviertje van gisteren. De vallei ligt er schitterend bij. Het water stroomt helder en ijskoud, met een klein dammetje dat een natuurlijk vijvertje vormt.
En dan gebeurt het onvermijdelijke: we gaan ijsberen.
Want als je in de bergen bent, en je hebt een natuurlijk ijsbad… dan moet je toch?
De dochters twijfelen geen seconde. We tellen af, springen in het water, happen naar adem en lachen tot we weer warm zijn. Een perfecte laatste herinnering voor we naar beneden wandelen en de auto opzoeken.
Een week om te koesteren
De rit naar Barcelona voelt lang, maar tegelijk licht. We hebben een week vol gesprekken, stilte, berglucht, spel en avontuur achter de rug. Quality time in zijn puurste vorm.
En ook: de Spaanse Pyreneeën schitteren in de herfst.
Met of zonder zon.
2024 was Part 1.
In 2025 volgt Part 2, met kameraden erbij.
Benasque — we komen terug.